Dominikanki osiadły w Poznaniu w XIII w. Ich kościół pierwotnie nosił wezwanie Świętych Pawła i Jana Ewangelisty, w XIV w. zmienione na św. Katarzyny z Sieny; wówczas te poznańskie zakonnice zaczęto nazywać katarzynkami. W okresie nowożytnym budynki klasztorne wielokrotnie ulegały żywiołom (m.in. strawione przez pożary w XVI i XVII w.). W tym okresie klasztor wszedł w posiadanie baszt wewnętrznego pasa murów obronnych (por. Baszta Katarzynek), z prowadzącym do zespołu klasztornego łącznikiem w postaci łuku przerzuconego nad ulicą przymurną i kanałem.

Kasata klasztoru dominikanek nastąpiła w 1822 r. Od tego czasu kompleks zakonny katarzynek niszczał. W 1926 r. średniowieczny klasztor zajęli salezjanie; wówczas też przeprowadzono generalny remont budynków. Podczas prac prowadzonych przy świątyni – obecnie zabytkowym kościele pw. Najświętszej Marii Panny Wspomożycielki Wiernych – w piwnicach grobowych (wzmiankowanych w kronice katarzynek), ujawniono doczesne szczątki sióstr oraz benefaktorów klasztoru*. Najprawdopodobniej krypty oraz plac okalający kościół stanowiły zakonne miejsce pochowku. Wydobyte wówczas kości przeniesiono do krypt poznańskiej fary.

_____________

* Według relacji s. Anieli Borowskiej (1784-1869), „ostatniej katarzynki”, w kryptach poznańskiego kościoła dominikanek unosiła się woń fiołków… Por. Klasztor panien dominikanek w Piotrkowie. Z kroniki klasztornej opisał ks. Stanisław Chodyński, Włocławek 1914, s. 114-117. Dostęp: Polona.

Oprac. Paweł Skrzypalik

PORÓWNAJ:

• wroniecka.salezjanie.pl.
• S. Jaffe, Klasztor Katarzynek i ulica Masztalarska w Poznaniu. Fotografie z 1898 r. Dostęp: WBC.
• P. Stefaniak, Aniela Borowska. Ostatnia katarzynka poznańska, [w:] „Kronika Miasta Poznania”, 2003, Raptularz poznański, s. 58-65.