Przyklasztorny cmentarz bernardynów; Piaski
Krypty bernardynów
Krypty klarysek i szarytek

plac Bernardyński | Garbary | Piaski | bernardynki (klaryski, tercjarki) | szarytki (Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo)
bernardyni | franciszkanie | kościół św. Anny | kościół św. Franciszka Serafickiego | kościół Przemienienia Pańskiego

Plac Bernardyński oglądany od północnego zachodu, 1833 r. Od lewej: kościół św. Anny, kościół bernardynów z fragmentem zabudowań klasztornych, kaplica loretańska oraz kaplica i klasztor bernardynek (wówczas zajmowany przez szarytki); w oddali po prawej widoczny kościół karmelitów trzewiczkowych (Bożego Ciała). Litografia autorstwa Juliusa von Minutoliego. Źródło: Polona, sygnatura: G.29890/II.

Cmentarz istniejący przy kościele i klasztorze bernardynów (braci mniejszych obserwantów) na Piaskach, założony zapewne wraz z budową pierwszej (drewnianej) świątyni w 2. poł. XV w. Użytkowany przynajmniej do najazdu szwedzkiego oraz relokacji i odbudowy świątyni w latach 60. XVII w. (obecny, barokowy kościół pw. św. Franciszka Serafickiego był trzecią z kolei świątynią bernardynów). Do pochówku dobrodziejów klasztoru wykorzystywano również tamtejsze krypty. 

Pod koniec XV w. (niemal w tym samym czasie, co druga, murowana świątynia bernardynów), na terenie przyklasztornego cmentarza powstał kościół św. Anny. W 1632 r. przeniesiono tu z kościoła Wszystkich Świętych „niemieckie nabożeństwa”, a w kryptach chowano rodziny niemieckich katolików. Ich groby – w tym sławnej mieszczki, pani Taroniowej – przetrwały do roku 1838, kiedy świątynię zniszczył pożar.

Podziemia sąsiedniego, zbudowanego na przełomie XVI i XVII w. kościoła Przemienienia Pańskiego przy klasztorze bernardynek (zwanych też klaryskami lub tercjarkami), wykorzystywano do pochówków zakonnic, których groby pod posadzką, „skromnym oznaczono marmurem”.

Oprac. Paweł Skrzypalik

PORÓWNAJ:

  1. „Kronika Miasta Poznania”, 2017, nr 3, Wielkie Garbary.
  2. Boras Z., Trzeciakowski L., W dawnym Poznaniu. Fakty i wydarzenia z dziejów miasta do r. 1918, Poznań 1974.
  3. Dzieje Poznania, t. 1, Dzieje Poznania do roku 1793, pod red. J. Topolskiego, tomy 1* i 1**, Warszawa-Poznań 1988.
  4. Hozakowski W., Kościół Przemienienia Pańskiego (opisał ks. dr. Hozakowski), Poznań 1900. Dostęp: Polona.
  5. Kantak K., Początki klasztoru franciszkańskiego w Poznaniu, „Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego”, 1912, t. 38. Dostęp: WBC.
  6. Kantak K., Św. Jan Kapistran i zaprowadzenie Bernardynów, Poznań 1914. Dostęp: WBC.
  7. Kantak K., Bernardyni polscy, t. 11453-1572; t. 21573-1795-1932, Lwów 1933. Dostęp: WBC.
  8. Kantak K., Franciszkanie polscy, t. 11237-1517; t. 21517-1795, Kraków 1938. Dostęp: WBC.
  9. Kronika Bernardynów poznańskich, oprac. S. B. Tomczak OFM, J. Wiesiołowski, seria „Kroniki Staropolskie”, Poznań 2002.
  10. Kurzawa Z., Kusztelski A., Historyczne kościoły Poznania. Przewodnik, Poznań 2006.
  11. Łukaszewicz J., Obraz historyczno-statystyczny miasta Poznania w dawniejszych czasacht. 1 i 2, Poznań 1838. Dostęp: Polona.
  12. Łukaszewicz J., Krótki opis kościołów parochialnych, kościółków, kaplic, klasztorów, szkółek parochialnych, szpitali i innych zakładów dobroczynnych w dawnej dyecezyi poznańskiejt. 1, Poznań 1859. Dostęp: Polona.
  13. Sieciechowiczowa L., Życie codzienne w renesansowym Poznaniu 1518-1619, Warszawa 1974.
  14. Sobczak J., Kościoły Poznania, Poznań 2006.
Hipotetyczna, pierwotna lokalizacja klasztoru bernardynów (z kościołem drewnianym, następnie murowanym; istniał do najazdu szwedzkiego), za: "Kronika Miasta Poznania", 1991, nr 1-2, s. 184 (oprac. A. Kusztelski).
"Wielkopolanin", 19.06.1894, nr 137, s. 3.
Plan Poznania w dobie Sejmu Czteroletniego (1788-1792). Kolorem żółtym wskazano kościół i klasztor katarzynek; kolorem jasnoniebieskim - kościół i klasztor dominikanów; kolorem zielonym - kościół i klasztor bernardynów. Źródło: igrek.amzp.pl lub Cyryl.
"Praca", 21.07.1907, nr 29, s. 923-924.
KRYPTY KOŚCIOŁA ŚW. ANNY
Plac Bernardyński od zachodu przed rokiem 1829. Od lewej: kościół św. Anny oraz zabudowania klasztoru przy północnej ścianie kościoła bernardynów; przy ścianie południowej - kaplica loretańska. Po prawej, w południowej pierzei placu Bernardyńskiego widoczna kaplica klasztorna zakonu bernardynek (kościół Przemienienia Pańskiego). Rys. T. Mielcarzewicz. Źródło: M. Warkoczewska, "Widoki starego Poznania. Źródła ikonograficzne do zabudowy miasta z wieków XVII-XIX", Poznań 1960, ryc. 108, s. 262.
J. Łukaszewicz, "Opis historyczny kościołów parochialnych...", t. 1, Poznań 1858, s. 159. Dostęp: Polona.
J. Łukaszewicz, "Opis historyczny kościołów parochialnych...", t. 1, Poznań 1858, s. 174. Dostęp: Polona.
Ruiny kościoła św. Anny przy placu Bernardyńskim po pożarze z roku 1838. Rys. K. W. Kielisiński ok. roku 1840. Źródło: M. Warkoczewska, "Dawny Poznań. Widoki i fotografie miasta z lat 1618-1939", Poznań 1983, ryc. 143.
PODZIEMIA KOŚCIOŁA PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO
"Kurier Poznański", 23.08.1936, nr 388, s. 13.
"Dziennik Poznański", 13.05.1880, nr 108, s. 4.
"Dziennik Poznański", 08.08.1899, nr 179, s. 1.
"Dziennik Poznański", 11.08.1899, nr 182, s. 1.
"Dziennik Poznański", 17.08.1899, nr 186, s. 2.
"Dziennik Poznański", 20.08.1899, nr 189, s. 2.
"Dziennik Poznański", 24.08.1899, nr 192, s. 2.
"Dziennik Poznański", 27.08.1899, nr 195, s. 1.
error: Nie kopiuj, udostępnij! Masz pytania? Napisz do mnie: skrzypalik@e-lapidarium.pl
Scroll to Top
Skip to content